არ ვიცი რითი დავიწყო, მე სერიოზული პრობლემა მაქვს? თუ ღირსება(მქონდა)?
ვარ პირდაპირი ადამიანი, უფრო სწორედ ვიყავი, ვამბობდი იმას რასაც ვფიქრობდი, ნუ 90% მაინც (უწმაწურ სიტყვებს ვინახავდი ალბად 🙂 ). წლები ვცხოვრობდი ასე, მართალია ამის გამო უხეშადაც მთვლიდნენ, ,,მწარედაც” თავხედიც ვიყავი ალბათ (მე ასე არ ვფიქრობ 🙂 ) მაგრამ ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს, მეგობრებიც მყავდა რომლებსაც ვუყვარდი (ახლაც მყავს) და შეყვარებულიც მიტანდა :).
ყველაფერი აქედან დაიწყო როცა სერიოზულად დავიწყეთ ფიქრი ოჯახზე. აღარ მოსწონდა ჩემი ეს თვისება და თავისი შენიშვნებით შემცვალა ნელ-ნელა, ხო არ ვიცი ეს კაია თუ არა, მაგრამ ახლა როცა ერთად ვართ და სადღაც ვართ სულ ვფიქრობ რამე ისე ხომ არ ვთქვი? რამე ისე ხომ არ გავაკეთე? მოკლედ დავიტანჯე რა. რამდენჯერმე მოიხადა ჩემს გამო ბოდიში, ნუ ოკ ვტყუოდი ძალიან ავყევი ემოციებს, მაგრამ ტვინს რომ გაგიბურღავს ვიღაც დეგენერატი უნდა უპასუხო წესივრად (მე შევაგინე) რომ შეგეშვას.
საერთოდ გინება არ მიყვარს, ნუ არ მომწონს როცა იგინება ვინმე, მაგრამ უზომოდ ნერვებაშლილი რომ რამეს ისეთს იტყვის რაც არაა ლამაზი ალბად იმსახურებდა არა?
ხო კიდევ სანამ ტყუილს მოვიგონებ, ესევე სიმართლე მეთქმევინება ხოლმე, ამაზეც ბრაზდება, რომ ზრდილობიანი ტყუილის მოფიქრება არ შეგიძლია და მარცხვენო. შეიძლება ამაზე ჩხუბი და დავიდარაბა? 🙂
ახლა ვარ ერთი ვითომ წყნარი და ცოტა მოდებილო გოგო.
ხოდა მიყვარს რა ჩემი მეგობრები 🙂
რისი თქმა მინდოდა ამ პოსტით? 🙂 უაზროდ ვიწუწუნე რა.
ვივიენ 